Schoolcrash – hoe zit dat
Ruim 10 jr geleden kwam ik (met kind) in het schoolsysteem terecht. Het duurde zes weken. Toen was het klaar, over en uit, de koek was op. Het duurde ca 3,5 jaar voordat ik eruit stapte. Mijn kind gaf aan niet meer te willen, niet meer te kunnen.
Naïef, goed van vertrouwen, dacht ik als ouder, het komt wel goed. Er zijn vast mensen die mijn kind begrijpen. Die er voor hem kunnen zijn. Ik dacht toen echt nog dat een kleuterjuf zo’n powerhouse is dat ze 30 kinderen kan monitoren, managen, begrijpen en een op een aandacht kon geven, ongeacht niveau van begrip, creativiteit, leergierigheid. Ik dacht toen ook, gesprek voeren helpt. Praten over je kind, wat er nodig is. Ik dacht zelfs, als je mailt, wordt dat gelezen. Zeker als je ook nog een gesprek voert met de directeur. Ik dacht echt, ze hebben het zo druk, het is ook niet zo makkelijk.
Ander soort begrip
Ik werd meegezogen in het begrip moeten hebben voor de school, de leraar, en ging bijna mee in het ‘het kind is ondergeschikt aan de groep, het kind moet leren wachten, het kind moet leren luisteren’, het kind doet er eigenlijk niet zo toe, Ik Ben Belangrijk. Aldus de kleuterjuf.
En toen ik zei – de speeltuin was op de eerste verdieping – ik denk dat mijn kind over het hek klimt en naar beneden valt, hoe is dat toezicht geregeld, werd ik direct in het hokje zeurouder gegooid. Lastig, die ouders. Waar bemoeien ze zich mee. Eh, met mijn eigen kind dus.
Er volgden vele gesprekken. Veel afwezigheid ook.
Ik zorgde voor mijn kind. We gingen lezen en rekenen en lekker veel naar buiten. Net als de eerste 4 jaar van zijn leven. Het werd onhoudbaar en ik bracht mijn kind er niet meer naar toe. Een incident had plaatsgevonden dat het daglicht niet kan verdragen. Uiteraard moest ik volgens school begrip hebben voor de walgelijke pestkop die iets onmenselijks had uitgevoerd. De wereld op zijn kop. Een paar maanden bijkomen. En daar kwam de leerplichtambtenaar. Zonder elkaar ooit gezien of gesproken te hebben, begon ze direct met schreeuwen en dreigen, uw kind moet en zal naar school! En als u geen school zoekt voor 1 juli dan doe ik dat!!
Altijd gezellig, die contacten met de overheid. Zo warm ook. Begripvolle soort. School 2 was nog erger. Een gevangenis, zei mijn kind. Vele gesprekken weer. Veel thuis ook, er volgden allerlei lichamelijke klachten. Uiteraard kwamen die door de megastress. Met een gebroken moederhart nam ik 2 extra banen op me, en zorgde dat het zo goed mogelijk ging. Namelijk die van leraar en die van extra maatwerk lessen.
Thuisonderwijs was al begonnen voordat ik het doorhad
We waren eigenlijk al bezig met thuisonderwijs, want op school gebeurde niets. Maanden wachten, en als ik na 7 x beleefd vragen 1 x mijn stem verhief, was ik de asociale ouder. Scholen zijn armoede. Geestelijke en cognitieve armoede.
Giften
Scholen draaien op giften van ouders. Op veel tijd van ouders. De vrijwilligers, die zich een jaar lang, soms jarenlang, inzetten voor een bloemetje. De boeken, van thuis. Speelgoed. Puzzels. Spellen. Knutselspullen. Oudercommissies. Feestcommissies. Waar is al dat geld?
20 Sept 2023 — In de Rijksbegroting 2024 is € 55,5 miljard voor het ministerie van OCW begroot. Dit is hoger dan de € 53,2 miljard die vorig jaar begroot … (google het maar). …
Een keer per week een aparte school die wel aansluit (het is te proberen) kon niet doorgaan. Net als verzekeringen niet willen uitbetalen, willen overheids instanties niet uitkeren. De aanvraagprocedures zijn zo lang als de Chinese muur en zo ingewikkeld als alle mummies bij elkaar.
Voor gezien houden
Kinderen hebben niet zo veel nodig. Wel heel belangrijk is dat ze worden gezien, gehoord en dat er echt naar ze wordt geluisterd. In een klas met 30 kinderen is er ca 10 minuten 1 op 1 tijd per kind per week.
Dat thuisonderwijs sprak me aan. Lekker samen, samen leren, samen leven. Het ging super goed. Waarom doen niet veel meer mensen dit, vroeg ik me af. De stress verdween langzaam, er kwam weer een lach en de glinstering in de ogen kwam terug. Wauw! Dat gaat de goede kant op, dacht ik. Anderhalf jaar lang zijn we verstrikt geraakt in juridische netten.
Glad ijs, donkere gangen en zeer veel schade is toen toegebracht aan mijn jonge kinderen. Kinderen denken namelijk dat als de overheid zich op je stort, dat ze je meenemen. Als een boef naar de gevangenis. Dat is voor het leven beschadigend. Uiteindelijk is het goed gekomen.
Alle kinderen
Sindsdien zet ik me in voor alle kinderen en hun ouders dit meemaken. Dit overkomt honderden, zo niet duizenden gezinnen ieder jaar opnieuw. Niet dat het ook maar enigszins iets oplevert, behalve ptss en zwaar beschadigde gezinnen. Onderwijs is niet aan de orde, en degene die dat zou moeten leveren, verzaakt.
Gek genoeg wordt dat de ouders aangerekend, en tegelijkertijd vinden de verzakers dat zij niets verkeerd doen. Het is een vieze (vicieuze) cirkel, waar je maar beter uit kunt stappen. Iedere keer opnieuw doet men alsof het nog nooit is voorgekomen, en houdt de spiegel van ‘u bent alleen en wij zijn met velen’ voor. Het moet echt wel aan u liggen, dus.
Hartbrekend
Soms breekt mijn hart, in zeer schrijnende gevallen, maar meestal word ik gewoon razend. En dan heb ik weer volle energie om verder te werken aan Leren met je Hart deel 3 (boek gepland voor 2025). Je kunt niet op de overheid wachten, of je afhankelijk opstellen als het om je kind gaat. Jij als ouder, jij bepaalt. Jij kiest. Jij beslist. Jij.
Nee, zei ik. Dat zag je nergens in de media.
Afgelopen week ontmoette ik een 4-jarige en haar Duitse oma. We hadden een leuk gesprek over kinderen hebben en hoe ze leren en spelen. Ze vertelde hoe haar dochter zoveel gedoe had op school, dat haar kleinzoon, een slim kind, niet werd gezien en begrepen. Ik vertelde haar dat ik graag een keer mee wilde…
Wij zijn
Wij kijken geen tv Wij brengen heel veel tijd door in de natuur, dit levert blijvende herinneringen op Wij slapen tot we wakker worden Wij roken en drinken niet Wij nemen de tijd voor elkaar en voor anderen Wij helpen graag een handje Wij lezen graag Wij reizen graag Wij zijn… Wij zijn onszelf. Hoe…
Angst
1 De eerste laag angst die we ontvangen is de angst om verlaten te worden (0-4 jaar oud) 2 De tweede laag angst die we ontvangen is de angst er niet bij te horen (4-7 jaar) 3 De derde laag angst die we ontvangen is dat we dingen ‘fout’ doen (8-12 jaar) 4 The vierde…
From the blog
Stay up to date with the latest from our blog.
-
Nee, zei ik. Dat zag je nergens in de media.
Afgelopen week ontmoette ik een 4-jarige en haar Duitse oma. We hadden een leuk gesprek over kinderen hebben en hoe ze leren en spelen. Ze…
-
Wij zijn
Wij kijken geen tv Wij brengen heel veel tijd door in de natuur, dit levert blijvende herinneringen op Wij slapen tot we wakker worden Wij…
-
Een echt verhaal dat velen kunnen vertellen
Schoolcrash – hoe zit dat Ruim 10 jr geleden kwam ik (met kind) in het schoolsysteem terecht. Het duurde zes weken. Toen was het klaar,…
-
Angst
1 De eerste laag angst die we ontvangen is de angst om verlaten te worden (0-4 jaar oud) 2 De tweede laag angst die we…
Ontdek meer van Leren met je Hart
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Leren met je Hart 